Marius Septus z Apulii

To jest tekst opublikowany przeze mnie w Święta Wielkanocne w 2009 roku.

Po dwunastu latach służby w armii, Marius Septus postanowił zrezygnować z dalszego pobytu w Judei i zakończyć kontrakt. Dowódca centurii nie czynił specjalnych trudności i tak pozytywnie rozpatrzone podanie przesłał do kwatermistrzostwa.
Kwestor legionowy kiedy podpisywał dokument nie miał bladego pojęcia kim jest Septus. Zupełnie nie kojarzył go z tym drobnym zamieszaniem, by nie rzec – skandalikiem w armii, związanym z kradzieżą z grobu zwłok pewnego skazańca. Jego kolegów z centurii bardziej interesowała sprawa niespłaconych długów, bowiem Septus lubił się napić, nie miał szczęścia w grze w kości, ale miał za to słabość do szczupłych i gładkich jeruzalemskich kurewek. Dwie i pół sestercji dziennego żołdu to były niezbyt wielkie pieniądze.
Największym wierzycielem Rzymianina był szynkarz, Grek pochodzący rodzinnej Apulii Septusa, Cepros Medise.
Koledzy z garnizonu zobaczyli go po raz ostatni pewnego wieczoru, kiedy wszedł do szynku. Podszedł do Ceprosa, podał mu drewnianą pałeczkę z nawiniętym pismem. Cepros przeczytał pośpiesznie, wyjął z czerwonej czarki na najwyższej półce baru trzos i podał go Septusowi. Na drugi dzień uregulował wszystkie jego długi, robiąc spis kolegów z garnizonu. Jeszcze wiele dni schodzili się, bo Grek był hojny i nie robił żadnych dochodzeń. Późnymi nocami chodził po mostach i parkach Jerozolimy, odszukując kurtyzan – wierzycielek żołnierza. Trafiało doń sporo naciągaczy i ludzi występnych, którzy zwietrzyli fakt, że spłacanie rachunków Rzymianina stało się obsesją szynkarza.
Marius Septus tego dnia nie wypił ani kropli wina jak zwykł był to co wieczór czynić. Miał przekrwione oczy i napuchniętą twarz. Całą czerwoną, jakby buchnął w nią ogień albo długo spoglądał na słońce. Wziął sakiewkę i wyszedł pośpiesznie. Klienci zerknęli tylko sennie za nim przez ciężkie, cuchnące powietrze. On wyszedł w mrok miasta. Miasta, które tak naprawdę było dla niego złe i wrogie. Starego obskurnego, w którym dziś, po raz pierwszy, ale i ostatni, widział ostro nocne zarysy mostów i parkowych drzew, i czuł jego ciężki zapach. Było to dziewiętnastego dnia nisan, trzy tysiące siedemset dziewięćdziesiątego roku.

_____________________

Co roku wstawiam jakiś tekst wielkanocny, natenczas nie mam pomysłu na żadne kazanie czy tam homilię. Skorzystałem więc z okazji, że Qui penis aquam turbat zamknięty i wstawiłem zeszłoroczny tekst okolicznościowy. Lepszy byłby ze mnie alfons niż literat, więc z góry Państwa przepraszam za te impresje.
Święta Wielkiej Nocy pamiętam wszystkie, odkąd cokolwiek pamiętam, ale to żaden jakiś tam wyczyn, bo te Bożego Narodzenia też pamiętam. Nie wiem dlaczego pamiętam, bo od niedawna świętuję je mniej uroczyście. Może dlatego, że w każde te święta zawsze byłem trzeźwy. A jak wiadomo i co jest moim problemem: kiedy nie piję alkoholu to jestem trzeźwy.
Chyba jednak, mimo tej całej hipokryzji, wolę święta Bożego Narodzenia, są takie bardziej naturalne i większe są w sensie medialnym, ogólnoludzkim i społeczno – seksualnym jakby.
Te jajeczka, króliczki, kurczaczki brzmią mi jakoś kiczowato. W ogóle słowo „kicz” brzmi mi nieadekwatnie do tego co chcę napisać.
Poza tym, kto dziś wierzy w te baśnie, że jakiś człowiek mógł przestać być trupem i wstał? Przecież jak ktoś umiera to na śmierć i jest to sprawa nieodwołalna, decydująca i rozstrzygająca o całej jego przyszłości i przeszłości. Całej i wypełnionej do końca.
No i czy jest sens pisać co roku o tym samym? Jestem już zmęczony blogopisaniem, sobą na tych blogach najbardziej jestem zmęczony. Lepiej czytać niż pisać. A ja nie pisałem o swoim życiu, o jego trudach, cierpieniach i zmartwychwstaniach, stąd nawet świątecznych analogii nie mam.
Przecież kiedy zaczynamy te wszystkie refleksje o śmierci, umieraniu, które są elementami życia, to zakończenie mamy rutynowo przewidziane. Jakbyśmy odgrywali tę samą okolicznościową sztukę w naszych prowincjonalnych teatrzykach.
Kiedy byłem małym chłopcem, którym do dziś nie przestałem przecież być, rok 2000 wydawał mi się tak odległy, że był jakąś graniczną datą, po której nie będę się już o nic martwił, bo nie planowałem siebie w dwudziestym pierwszym wieku. To są już moje dziewiąte święta Wielkiej Nocy w tym wieku. Bo wiek dwudziesty pierwszy zaczął się wraz z początkiem 2001 roku, jakby ktoś nie wiedział. Nie było roku zero w kalendarzach. Chyba że w Calendas Graecas. Dziewiąty rekord, to całkiem niekiepski wynik.

Wesołych Świąt.
proces